əlvida

n. <ər.> Sağlıqla qal, xudahafiz. Əlvida, ey sevimli şəhər. – Əlvida! Əlvida! Daldığım uyğu; İnanmam ölümmü, röyamı yoxsa. S. V.. <Şəmsiyyə:> Gözləyəcəyəm, müəllim, hələlik əlvida! – deyib getdi. M. İ.. Əlvida etmək – 1) görüşüb ayrılmaq, vidalaşmaq. Dostlarla öpüşüb əlvida etdi. – Axır, gözüyaşlı anam, bacım və sair əqrəbam ilə əlvida edərək yola düşdüm. S. S. A.. <Dərviş:> Hamımız qoca kişi ilə bir yerdə kənddən əlvida edib şəhərimizə varid olduq. A. D.; 2) məc. tərk etmək, itirmək, həmişəlik ayrılmaq. Altı ay keçmədi ki, biçarə övrət də canından artıq sevdiyi kiçik balalarına həmişəlik əlvida etməyə məcbur oldu. C. C.. Polad qərq olaraq düşüncələrə; Əlvida elədi ilk məhəbbətə. M. R.. // Ayrılmaq, getmək münasibəti ilə düzəldilən mərasim. Əlvida konserti. // Ayrılıq, ayrılma. Əlvida gecəsi.